"Laat je niet kisten"

"Laat je niet kisten".

Een half jaar heb ik niets gepubliceerd op mijn blog.
Ik zit in een dip.
Na bijna 14 jaar bij het museum gewerkt te hebben, wordt je opeens weggedaan.
Het ging heel snel: Half december een bericht dat je per januari ontslag krijgt.
Als een donderslag bij heldere hemel.
Dat is niet fijn, zeg maar gerust dramatisch.

Eerst zat je aan de goede kant van de lijn.
Opeens zit je aan de andere kant van die lijn.
Opeens zijn er anderen die je gaan betuttelen. In Nederland is alles op papier geregeld. Voor mij en circa 90 anderen is een vangnet gecreeërd.
Het heet nu een UITSTROOMBAAN waar ik in gekomen ben.
Twee jaar lang mag ik samen met trajectbegeleiders en werkcoachen op zoek naar een nieuwe baan.

Een vriendin zei; "Laat je niet kisten".

Vandaag was ik op een sollicitatiegeprek.
Komt de standaard vraag: "Vertel eens wat over jezelf".
Ik vertel over mijn vader.
Iedereen die vroeger wat in de melk te brokkelen had, kende hem.
Kent u hem niet?
Paul Diemel journalist van de krant Tubantia.
Thuisgekomen eens googelen of er nog wat te vinden is over Paul Diemel.


Kom ik dit verhaal tegen:


Kistreis.
Verantwoordelijk (Twentsche Courant, 17 mei 1979)

COMMENTAAR
Op het rangeerterrein van Deventer is gisterenavond een AKI-student door de politie uit een kist gehaald, waarin hij zich van Zwolle naar Enschede wilde laten vervoeren. De politie is door de redactie van deze krant over de reis per kist geinformeerd. Dat is (niet) gebruikelijk en verdient daarom te worden toegelicht. Kranten worden veelvuldig benaderd door mensen die bepaalde acties of stunten aankondigen en vragen daaraan publiciteit te geven. Dat gebeurde ook gisteren. Bij verder doorvragen bleek ons dat noch de NS, noch van Gend en Loos op de hoogte waren van de reis. Bovendien bleek dat de betrokken student bewust en uit vrije wil alle mogelijkheden om in geval van nood zichzelf te kunnen redden had afgesloten. De kist kon niet van binnen worden geopend. Ook was er geen radioverbinding met de buitenwereld aanwezig. De student heeft bewust alle risico's willen nemen die aan zijn verzending verbonden zijn. De mensen die hem bij het "kisten" hebben geholpen waren daarvan op de hoogte. Ze hebben wel gepoogd hem van zijn voornemen af te brengen, maar hij wilde dat niet. Zo'n mededeling plaatst de redactie van een krant voor een gewetensconflict. Zij kon zich op het standpunt stellen dat mensen zelf moeten weten wat ze doen en dat het niet haar taak is stunten, die niet van gevaar zijn ontbloot, te voorkomen. Wij hebben, na intensief overleg, gemeend dat een dergelijk standpunt moreel niet valt te verantwoorden. Aan een reis in een dichtgespijkerde kist zijn aanzienlijke risico's verbonden. Het meest duidelijke risico is wel het rangeren. Daarover was de spoorwegpolitie dan ook het meest verontrust. Het samenstellen van goederentreinen gebeurt bepaald niet zachtzinnig. De kracht waarmee wagons tegen elkaar knallen is vergelijkbaar met een flinke autobotsing. Het was bepaald niet ondenkbaar dat de betrokken student tijdens het rangeren ernstige verwondingen had opgelopen. Ook andere gevaren zijn gemakkelijk te bedenken; verstikking in een afgesloten wagon of vrachtwagen, kisten die op hun kop worden gezet, verschuiven van een lading, gasvorming of brand in een loods. Niemand zou in dergelijke gevallen de betrokken student hebben kunnen helpen. En hij zou zichzelf ook niet hebben kunnen redden. Dat is geen zaak die alleen hemzelf aangaat. Anderen, zoals het spoorwegpersoneel en de chauffeur van Van Gend en Loos raken buiten hun medeweten en tegen hun wil in betrokken. Wie risico's wil lopen moet dat in principe zelf weten. Hij verliest die autonome beslissingsmacht echter zodra hij anderen van zijn voornemens op de hoogte stelt. Wie weet wat er gebeurt, is - zoal niet strafrechterlijk dan toch zeker moreel - medeverantwoordelijk gemaakt. Wij hebben die verantwoordelijkheid niet willen dragen. Als er vanmorgen een zwaargewonde student bij de AKI uit de kist was gehaald, dan zouden wij onszelf mede verantwoordelijk hebben geacht voor het verkeerd aflopen van deze reis a la Hugo de Groot. Zo'n verantwoordelijkheid kun je dragen, als een riskante reis gemaakt wordt omdat iemand geen ander middel open staat uit een benarde situatie te geraken. Daar was echter in dit geval geen sprake van. Uit de opvattingen die hierboven zijn weergegeven hebben wij de consequenties getrokken: wij hebben de politie geïnformeerd.

J: Toch was ik gespannen, een nieuwe, niet voorziene situatie was ontstaan. Ben daarom, na gegeten te hebben tot diep in de nacht de kroeg ingedoken. De volgende ochtend gebeld met Paul Diemel van Tubantia en met van Gend en Loos om de aankomsttijd te verschuiven. Iedereen reageerde normaal, alsof er niets bijzonders was, een goed teken. Stomverbaasd was ik dan ook toen ik om half twaalf van Frans van Nunen hoorde, dat Henck de vorige dag al om elf uur in Deventer uit de kist was gehaald.

Heeft de tussenkomst van de Twentse Courant een wezenlijke invloed gehad op het verloop van het project?

Henck: Jazeker, het "medeverantwoordelijksgevoel" van de Twentsche Courant t.o.v. mijn zelfbevrachting heeft een volledige ommezwaai teweeggebracht. De grote aandacht welke de pers ons gaf, kwam voor een deel voort uit de inbreuk, speciaal uitgevoerd door de politie en het foutieve A.N.P. bericht, dat aan de hand daarvan werd opgesteld.